Eerste indruk van India

Na een cappucino en wat traantjes op Schiphol ,op woensdag 18 januari, vertrokken wij vol goede moed naar India. Via Parijs en Delhi zouden we naar Chennai vliegen. In Parijs hadden we al wat moeite met het vinden van de incheck-bali, gelukkig dat de fransen zo behulpzaam waren en goed engels spraken..
Bij de vlucht naar Delhi kregen we om 12uur snachts ons avondeten, rijst met kip en iets te pittige saus voor deze Hollandse meisjes. Wat Sanne niet wist is dat groene pepers op groene paprika's lijken.. In 1 hap ging de peper naar binnen. Wat eindigden in een rood aanlopend hoofd, zweet en een gillende Sanne. Eenmaal aangekomen in Delhi heeft Sanne maarliefst biven 5 verschillende wc's gehangen. Hoogstwaarschijnlijk was deze groene paprika de oorzaak.
Eindelijk waren we aangekomen in Chennai. Noor had al een onderbuik gevoel en een gelukspoppetje in haar backpack gestopt. Dit mocht helaas niet baten... De backpack lag nog in Parijs! Na een aantal formulieren een scheldwoord en een traan was het tijd om naar het hostel in Chennai te gaan. Onderweg beleefden wij onze eerste shock. Het verkeer in India is net wat anders dan in Nederland. Er is constand getoeter en er rijden met gemak 3 auto's, 2 scooters en een tuktuk op 1 rijbaan. Vaak doen ze ook nog een wedstrijdje wie het snelste is...
Ons hostel was mooi en had een gezellig dakterras. Het bed was lekker hard en om 5 uur 's nachts werden we wakker van een Indiaase man die dwarsfluit speelde.
De dag erna hebben we een sightseeing tripje gemaakt met een tuktuk. De chauffeur wilde graag zijn mooie dochter aan ons laten zien en zo kwamen we terrecht in een kleurrijk schattig straatje. Meteen kwamen de kinderen op ons afgerend en kreeg Sanne een naakte baby in haar handen geduwd. De mensen zijn lief en dankbaar en wilde graag met ons op de foto(vooral selfies vallen in de smaak).
Zaterdag vertrokken we naar Pondicherry waar ons verkoskundig avontuur zou beginnen. We slapen op een verdieping naast het huis van de gynaecoloog. We hebben een slaapkamer een woonkamer en een keuken en we zitten op 20 minuten lopen van het ziekenhuis vandaan. Zondag stond er een man aan de deur met het goede nieuws dat Noor haar backpack eindelijk terrecht was en op weg was naar Pondicherry! 'S avonds konden we hem ophalen in de clinic. Noor is nog nooit zo blij geweest met haar spulletjes.
Gister hebben we onze eerste werkdag gehad. Dit was een erg indrukwekkende, vermoeiende en bijzondere dag. Wat hebben wij veel gekke dingen gezien, dingen die je je in Nederland niet kan voorstellen:
- er worden 2 patienten op het zelfde moment in de zelfde operatiekamer geopereerd.
- als de telefoon gaat onder het snijden, dan neem je gewoon even op.
- de kijkoperatie is te volgen op een tv waar wij vroeger op de basisschool 'moffel en piertje' op keken.
- de operatieassistentes zijn niet heel slim, wij moesten even helpen met het tillen van de patient van de operatietafel naar het bed(houten plank).
- als er complicaties optreden moet dé dokter Nallam op komen dagen om een handje te helpen. Deze meneer is 75 jaar oud, hoe scherp zou hij nog zien?
- er stonden 16 man op 1 OK van ongeveer 12m2. 6 studenten, 4 artsen en 6 rondrennende verpleegkundigen.
Dit is om even een kleine indruk te krijgen van hoe het er hier aan toe gaat. Na deze dag waren wij beide gesloopt en zijn wij heel benieuwd naar wat de rest van de weken ons brengt. Al met al zijn we tot nu toe heel enthousiast over dit land ook al lijkt het misschien niet zo. India is supergaaf!

Liefs,
Sanne&Noor